Hoi! Ja ik heb verjaarweek en die week is dit jaar erg zoet. Met het idee van de brownies uit mijn vorige blogbericht nog in mijn achterhoofd maak ik deze ahornies. Er gaat veel ahornsiroop in, vandaar de naam. Esdoornies had ook gekund maar ik hoop natuurlijk dat het woord ahornies veel lezers trekt, seks verkoopt. Mijn man stelt nog voor om er misosoep bij te serveren, dan zou ik de combinatie van gerechten a-miso-hornies kunnen noemen. Dit doe ik maar niet.
De ingrediënten voor deze geile gebaksrakkertjes zijn:
– 100 gram kokossuiker
– 50 milliliter gesmolten geurloze kokosolie
– 100 milliliter ahornsiroop
– 200 milliliter water
– 250 gram bloem
– 1 theelepel baking soda
– 1 theelepel aardappelzetmeel
– 2 eetlepels geconfijte citroenrasp
– 2 handjes cacaoboternibs
Allereerst wordt de oven heet, 180 graden Celsius om precies te zijn. De kokossuiker kijkt de gesmolten kokosolie zoet aan en ze smelten samen tot een smeuïg moesje. Een voorbij paraderend ahornsiroopje wordt onweerstaanbaar aangetrokken tot het kokossuikerwerk en knuffelt zich een weg naar binnen. De romantiek wordt opgezweept tot onfatsoenlijke hoogten. 200 milliliter water neemt daar aanstoot aan en blust en dekt de openbare liefdesuitingen snel af met zichzelf.
Ondertussen, een straathoek verder, zijn bloem, baking soda en aardappelzetmeel soortgelijke losbandigheden met elkaar aangegaan. Het dominante water in ons inmiddels gekalmeerde zoetwarenbrijtje krijgt hier lucht van en stevent erop af. Het sleept alle zoetheden met zich mee de droge vrijage in. Zo, afgelopen met die minnarijen, het fatsoenlijke water is tevreden.
De amoureuze onderdelen van het zoete beslag laten het er zeker niet bij zitten. Ze strikken een stelletje geconfijte citroenraspdametjes in hun netten en voordat het water er erg in heeft lopen er ook nog twee handen cacaobotergeile nibjes door het mengsel.
Niets kan het liefdesavontuurtje nu nog tegenhouden, het duikt een met bakpapier bekleedde rechthoekige ovenschaal in. Die ovenschaal gaat 35 minuten de hete oven in en het resultaat is vurig.
Ik snijd er zestien stukjes van. De ahornies ogen als stukjes peperkoek, maar ze smaken anders, heel anders. Ze zijn klef op precies de goede manier, en hebben een diep zoete maplesyrup smaak die je alles om je heen doet vergeten en troost geeft zelfs als je niet eens wist dat je troost nodig had.
Doei!
