Hoi! Het is een feestdag. Een zevenjarig huwelijksjubileum voor meneer en mevrouw Plantaardig zonder Banaan. Wat is een feestdag zonder zoete avonturen? Gans geen feestdag! Vandaag breng ik u daarom de lotgevallen van:
laagjes amandelkruim:
– 2 eetlepels amandelmeel
– 1 theelepel agavesiroop
– 1 theelepel citroensap
vlierbloesemkokosroom:
– 2 eetlepels dikke kokosroom uit een blik gekoelde vette kokosmelk
– 2 eetlepels ongezoete sojayoghurt
– 2 theelepels vlierbloesemsiroop
topping:
– 3 eetlepels nougatine
gesuikerde rozen- en muntblaadjes:
– 1 heerlijk geurende onbespoten roos
– 10 blaadjes munt
– 50 gram rietsuiker
appelrösti:
– 1 appel uit eigen boom
– 4 mazafatidadels
– 1 eetlepel zonnebloemolie
Als de zon op brocante bordjes valt ziet het er allemaal vredig uit in huize Vegaan met die Banaan. Amandelmeel, agavesiroop en citroensap nemen de gelegenheid te baat zich al keuvelend en door elkaar walsend neer te vlijen in twee vrolijke amuseglaasjes. Ik stamp de amandelkruimlaagjes nog wat aan op de bodempjes en schrik op.
Van een idee. Schrik ik op. Wat is er lekkerder dan iets romigs bovenop dat amandelbeddinkje? Precies! Gans niets! Dus ik kluts dikke kokosroom met sojayoghurt en vlierbloesemsiroop door elkaar. De kokosroom komt uit een blik kokosmelk dat een paar uur op zijn kop in de koelkast heeft gestaan. Er komt dan een dikke klont bovendrijven wanneer je het blik open maakt. Die klont moet je hebben. De glaskes gaan in de koelkast om op te stijven. De inhoud dan, de inhoud van de glaskes stijft op. Oei!
Ja oei wat spannend, drie roze rozen bloeien in onze tuin. Ze geuren als een tierelier. Ik pluk een roos, zet hem niet op mijn hoed want ik heb geen hoed en ik ben al goed, en tien muntblaadjes. Wow…
Ja wow, zoet, veel suiker los ik op in 100 milliliter water dat aan de kook wordt gebracht. Door mij. Of eigenlijk door het kookpitje waar het pannetje met water en suiker op staat. Dat heb ik aangezet. Maar ik heb het niet gemaakt of geïnstalleerd, dat kookpitje. Ik vraag me af wie dan eigenlijk dat water nu helemaal aan de kook brengt dan, dit is eng. Het is de hitte, de hitte die het kookpitje afgeeft brengt het water aan de kook. Toch?
Ik dip bijna alle blaadjes in de suikerstroop en laat ze drogen op een stuk ovenpapier. Hé!
Een appel viel van de boom! Niet zo ver van de boom. Hij viel ook niet. Mijn man voelde eraan terwijl ie nog aan de boom hing, mijn man hangt graag aan bomen, en toen had ie opeens die appel in zijn hand. Mijn mans tweede naam is dan ook Adam. Figures. Het gaat hier ook nog om de enige appel in onze boom dit jaar dus daar moet ook iets bijzonders mee dan. Appelrösti heb ik bedacht. Dus ik schil en rasp ‘m, de appel, en ik meng de rasp met vier ontpitte en fijngesneden bijna gepureerde mazafatidadels. Hoei!
Een eetlepel zonnebloemolie wordt door deze of gene erg heet gemaakt in een koekenpannetje en daar druk ik de appelraspdadelmix als een pannenkoek in. Ik bak de rösti om en om op heet vuur totdat er aan alle kanten krokante verkleuringen zijn ontstaan. Let op, die pannenkoek op de foto blijft niet zo pannenkoekerig rond en plat hoor, tijdens dat aanbakken, het wordt allemaal een blobberige bende en dat mag ook, maakt u zich geen zorgen, de vorm komt later.
Dan haal ik de glaasjes uit de koelkast. Oh, ik heb ze toch even in de vriezer gezet, een kwartier of drie, dat gaat sneller. Op het roomyoghurtmengsel strooi ik wat nougatine.
De appelrösti leg ik met hulp van mijn hartvormige kornuiten zeer elegant op de bordjes neer:
Ik drapeer de gesuikerde rozenblaadjes en muntblaadjes over hartjes en glaasjes en voilà! Een gebakskse in een glaske met een appelröstihartje om van te smullen en dan te brullen. Om meer. Maar er is niet meer. Want er was maar één appel en dit is zo’n exquise toetje dat ongeloofwaardig wordt als je er blijk van geeft dat je er meer van hebt. Daar gaan je sterren dan, zeg maar.
Einde.
Doei!
