Hoi! Weer een smaaktestje? Ja weer een smaaktestje. Heerlijk lekker gezellig smaaktestjes doen, ik lijk de consumentenbondgidssmaakpanelclub wel, super. Zo van “hé Coos, wat vind jij van deze veganistische slavinken?” “Ja nou Bertilde, die vinken die slaan dus echt wel ergens op ja mwhoahahahoeha!” en meer van dat soort dijenkletsers met vriendinnen onder elkaar. Maar goed. Slavinken zeg ik, ja zo zien ze er wel uit, die Veganroulade Rosmarin uit het koelschap van een Duitse supermarkt. Of nee, ze zien eruit als blinde vinken, maar met blinde vinken had Coos een andere grap moeten maken. Zo van “hé Coos, wat vind jij van deze veganistische blinde vinken?” “Ja nou Bertilde, die vinken zou ik gewoon blind eten hoor mwhoahahahoeha!”
Ingrediënten voor twee smaakpanelleden:
– 3 takjes verse rozemarijn
– 1 hand pinda- en cashewnoten
– 1 gedroogd chilipepertje
– 2 eetlepels edelgistvlokken
– 1 knoflookteen
– risottorijst voor twee
– 1 (witte) ui
– 6 stengels bleekselderij
– 1 halve komkommer
– 1 peer
– 1 hand zwarte olijven
– citroensap
– olijfolie
– zwarte peper
– zout
– 1 verpakking Veganroulade Rosmarin, twee stuks zijn dat
Goed dan. Ouderwets een maaltijd om een stuk nepvlees heen breien, vermakelijk. Rozemarijn? Daar heb ik struiken van in de tuin, hop ik knip er een takje of drie vanaf en was de blaadjes goed schoon. Samen met zo’n twee eetlepels olijfolie, een klein gedroogd chilipepertje, een vers teentje knoflook, een hand pinda- en cashewnoten, twee eetlepels edelgistvlokken en lekker veel zout naar mijn eigen smaak brei ik er een sok van. Ik bedoel een brij, ik brei er een brij van. En die brij, die komt verderop in dit breikranssmaakpanelverhaal weer terug, beschouw dit als een sok. Ik bedoel als een cliffhanger, beschouw dit als een cliffhanger, kluisterscène, leuninggrijper, ademstokker. Mooi hè? Die synoniemen voor cliffhanger. Die kwam ik tegen, genieten.
Ik snijd een witte ui in kleine blokjes. Een andere kleur ui had ook gekund, maar ik heb nog een witte dus wit het is. Die blokjes bak ik aan in een scheut olijfolie en daar gooi ik weer voor twee personen risottorijst bij in de pan. Als de korrels glazig zijn voeg ik een klots in de waterkoker gekookt water toe plus een plantaardig blokje bouillon. Verder bereid ik de risotto zoals ik gewoon ben. Roeren, roeren, roeren en gekookt water blijven toevoegen zodra de rijstkorrels alle vocht hebben opgenomen en ze nog niet lekker zacht en beetgaar zijn. Proeven dus tussendoor hè, totdat je in zo’n korrel bijt en roept “nee maar Bertilde, ik heb beet, gaar zijn de korrels, mwhoahahahoeha!” Echt LOL.
Ondertussen, alsof ik het nog niet druk genoeg heb, schil, was en snijd ik zo’n stengel of zes bleekselderij, een halve komkommer en een hele toffe peer in stukken. Nou ja, de komkommer schil ik eigenlijk niet. maar dat scheelt weer een zin, oh, wacht, nu niet meer dus, ach nou ja jammer. Een paar flinke knepen citroensap uit zo’n plastic nepcitroentje meng ik met een eetlepel olijfolie, wat peper en zout en dit slasapje gaat weer door alle in stukken gesneden saladebestanddelen. Een handvol zwarte olijven mik ik er ook nog door.
Tijd om de blinde vinken aan te braden in de koekenpan. In olijfolie doe ik dat. Even flink opbakken aan alle kanten en dan nog een tijdje met een deksel op de pan op zacht vuur laten staan zodat de Veganroulades door en door warm worden.
De risottorijst heeft zijn topstructuur bereikt, wat mij betreft dan, mijn man houdt van iets smeuïger risotto, ik houd van ferme korrels. Teruggrijpend op de ademstokker kluister ik de volgende scène vast aan de leuning: ik neem de gebreide brij van rozemarijn en spul en mix deze door de risotto. BAM!
Dek de tafel maar.
“Nou Brunhilde, wat zeg je ervan, die blinde plantrollade met sla?” “Vink wel lekker ja, Bertilde, ik geef een 8,5!” “Mwhoahahahoeha!” lacht Coos, “lekker lachen ja!”
Doei!
