Hoi! Ik kreeg een zak tomaten van een gewaardeerde collega. Niet zomaar een zak tomaten, nee een zak uit eigen tuin geplukte tomaten. Al eerder kreeg ik van deze lieve makker een hele grote emmer vol met walnoten geraapt uit weer iemand anders zijn walnotenboomgaard. In ons eigen mini moestuinbandenparkje aangelegd door mijn echtgenoot en gevuld met de plantjes uit het verjaarscadeau van weer een andere kameraad en zijn gezin, zijn er kleine courgettes en twee pepertjes te oogsten vandaag.
Je snapt wel waar dit naartoe gaat. Geïnspireerd door de exquise plantaardige haute cuisine die ik afgelopen weekend tijdens het diner dansante van de bruiloft van nog weer andere vrienden kreeg voorgeschoteld, maak ik vandaag een beeldschoon plaatje van liefdevol gekweekte, geteelde, geplukte en geschonken lekkernijen uit eigen en andermans tuinen en gaarden.
Zi ingridi-jens fur ze littel lùùfhèrts of pies, evocedo, tometo end mint (fonetisch chic Engels met een Frans accent was dat):
– 200 gram doperwtjes uit het koelschap
– zo’n 250 gram tomaten uit de tuin van mijn collega
– 1 avocado
– het sap van een halve citroen
– 4 grote bladeren ananasmunt uit mijn eigen kruidentuin
– 1 halve theelepel zout
Zi ingridi-jens fur ze lèmonfleevurt soibiens cuvverd in kerramalaist krusjt walnuts (mai husbent zinks zis is feuneutisch Engels wiz a Limburgs accent):
– 200 gram sojaboontjes uit het koelschap
– het sap van een halve citroen
– 12 walnoten uit de boomgaard van een bekende van mijn collega
– 1 eetlepel overdreven lekkere prijswinnende balsamico die net zoveel kost als cognac
– zwarte peper uit de molen
– zeezout uit de molen
De erwtjes gaan straks een glad moesje aan met de avocado, het sap van de halve citroen, de ananasmunt en de halve theelepel zout. Maar niet voordat ze zo’n tien minuten gekookt hebben.
Onderwijl ontvocht, ontpit en ontvruchtvlees ik de tomaten. Met pijn in het hart en het vruchtvlees in de mond. Weggooien is nooit een optie. Gewoonlijk gebruik ik alles van de tomaat, maar als ik een plaatje op tafel wil zetten, moet ik concessies doen. Nnhhhhg…concessies? Niet over nadenken, doorgaan. Ik hak de onbespoten, versgeplukte, geurige tomatenomhulsels in kleine stukjes en meng ze enkel met wat peper en zout uit de molen. Ik wil ze proeven straks.
De doppertjes hebben het goed gedaan, ik giet ze af en maak het aangekondigde moesje met gebruikmaking van de staafmixer. De smaak blijft subtiel. Ik wil die tomaten proeven straks.
De sojaboontjes mengen lekker met citroensap en wat zwarte peper en zeezout, ik laat ze even. Mijn echtgenoot heeft de walnoten gekraakt en wat kleiner en fijner gehakt. Bedankt man! Ik verhit een mini koekenpan, rooster de notenkruimels even, een minuut, zoiets, op hi ha ho heet vuur, overgiet de handel met de eetlepel balsamico en roer alles om en om tot het een lekker plakkerige bende is.
De sojabonen kieper ik in een vergiet, ze mogen niet druipen straks op mijn keurig opgemaakte borden. Nnhhhg…concessies? Niet over nadenken, doorgaan.
Dan de opmaak. De volgende handelingen voer ik twee keer uit. We eten met zijn tweeën. Metalen hartjesvormpjes zijn een noodzaak. Ik zet er een op een representatief bord, wit, dan komt het gerecht het beste uit de verf. Ik heb nog nooit een gerecht uit de verf gegeten, dat lijkt me vies en ongezond. Enfin, ik vul het hartje net niet tot de rand met het groene moesje, spreid daar de tomatenblokjes over uit, haal het vormpje voorzichtig weg en maak het hartje af met een versierseltje van ananasmuntblad.
Sojabonen rollen in een ander hartjesvormpje en ik spreid er de gekarameliseerde walnoten overheen. Ik haal het vormpje niet weg want ik weet wat er dan gebeurt. Het is tijd voor de fotoshoot. Niet voordat ik op ieder bord nog één cherrytomaatje uit mijn eigen tuin leg. Dat was nog een extra verrassinkje van de wereld vandaag, twee rijpe tomaatjes in eigen winterband!
Mijn man is uiteraard enthousiast. Hij zegt iets heel moois over het moesje. Dat het smaakt als de Dinkel (rivier in Twente en Duitsland): zonder explosieve, wilde smaakstromen maar rustig meanderend door groene en zonnige weiden, met om iedere bocht weer een andere verrassende, edoch milde smaaktoon. Dat doet de tomatenblokjes, waarvoor het moesje toch het podium is, heel goed tot hun recht komen. Met tranen in mijn ogen van ontroering door mijn mans woorden trek ik het hartjesvormpje rondom de sojaboontjes weg en begin verwoed te eten.
Oh, de courgettes en pepertjes uit onze tuin? Die heb ik verwerkt in een andere gang vandaag, iets met soep, ook exquise en nog net subtiel. Dat recept ga ik nog noteren. Kunt u ook drie gangen plantaardig culinair aan de slag binnenkort. Drie gangen? Zonder dessert geen haute cuisine. Het toetje houdt u ook nog van me tegoed.
Doei!
