Hoi! Vandaag maak ik eerst een currypasta. Ik doe dat met de bestanddelen die hieronder volgen. Van de gedroogde kruiden en/of specerijen uit potjes die ik opnoem schud ik van elk een paar keer flink in mijn staafmixbeker.
– 3 kleine verse rode pepertjes waarvan ééntje met de zaadjes, de andere twee zonder, of 1 grote peper en dan al naar gelang je zucht naar vuur met of zonder (een gedeelte van) de pitjes
– 1 ui in grove stukken
– 1 teen knoflook
– citroengras
– mosterdzaad
– komijnzaad
– kurkuma
– kerriepoeder
– ketoembar (gemalen koriander)
– kaneel
– zout
– eetlepel zonnebloemolie
Dit alles verpulver en vermaal ik met de staafmixer tot een pasta en verhit ik even (5 a 10 minuten) in een droog koekenpannetje. “Drie kleine pepertjes die zaten op een hek.” Zei het koekenpannetje. Droog hè?
Voor twee personen heb ik zo meteen ongeveer een kwart tot een derde van de pasta nodig. De rest doe ik in een mooi edoch functioneel potje. Door de verhitting kan het spulletje wel zo’n week of twee in de koelkast bewaard worden. Heb ik er mooi later nog wat aan.
De andere ingrediënten die ik vandaag gebruik zijn:
– 1 blik (borlotti)bonen van 400 gram
– 1 blik gepelde tomaten
– 1 pakje shirataki noodles
– 50 gram santen, kokoscrème
– 1 halve mango, in schijfjes
– 1 groene paprika in repen
– 1 rode paprika in repen
– flinke scheut (pruimen)azijn
– zonnebloemolie
– 1 theelepel (riet)suiker
– een paar van de hierboven al eerder genoemde gedroogde kruiden en/of specerijen uit potjes
Ik verhit de currypasta in een pannetje en voeg bonen en gepelde tomaten toe. Als alles verwarmd is gaat er een stukje santen in. Laat zacht borrelend koken. Ik schenk mijzelf bijvoorbeeld een wijntje in op dit punt in de kokkerellerijerij.
In een koekenpan verhit ik wat zonnebloemolie. Erin gaan eerst snuffen komijnzaad, citroengras, ketoembar en kurkuma. Dan de paprikarepen erbij en ik bak alles op hoge temperatuur zo’n vijf a tien minuten.
Dan gaat de temperatuur wat omlaag en schep ik de mangorepen erdoor. Die worden ook warm. Dan koel ik alles af met een scheut pruimenazijn. Heb je dat ook soms? Dat als je op vakantie bent geweest je opeens bijzondere azijn- of oliesoorten of andere nieuwsmakige maaltijdvormers in huis hebt? In zo’n blog word je je daar hartverscheurend bewust van. Zo’n Monschause pruimenazijn zal vanaf vandaag vaker terugkomen hier op deze internetlocatie. En iedere keer zal ik mezelf weer vragen, moet ik het er bij zetten? Dat het ook andere azijn mag zijn? En iedere keer zal ik weer een andere keuze daarin maken. Denk ik.
Er gaat ook nog een schepje rietsuiker en een klats zout door de paprikamangosalade heen. Peper mag ook nog trouwens, alhoewel ik dat zelf niet heb gedaan.
Maar goed, daar heb je dus een warme zoetzure paprika-mango salade voor je neus staan. Geen complexe salade, maar wel van een elegantie en lichte zwierigheid die de krachtige muilpeer van de Glanerbrugger borlottibonencurry wat zoetzure genade kan meegeven.
Shirataki noodles. Ja, wat zal ik erover zeggen? Ik heb ze nog nooit eerder gezien, van gehoord, of geproefd. Het schijnt dat ze erg goed zijn voor de lijn, iets met veel vezels, weinig koolhydraten. Gewoon heel veel van eten dus. Als je wil afvallen dan hè. In ieder geval bereid ik deze noodles deze eerste keer gewoon zoals op de verpakking staat aangegeven: overgieten met ruim kokend water. Lekker makkelijk! En dat kan zo’n duivelstongwortel vast goed hebben, kokend water.
De curry is inmiddels ook wel tot zijn hoogste kunnen geklommen, wat smaak betreft. Salade en noodles gaan op mooie schaaltjes, curry houd ik lekker in het pannetje dat nog van wijlen mijn lieve oma is geweest. Aan dat soort dingen hecht ik sterk. Maar dat lijkt me logisch. Ik denk altijd dat mijn oma jam maakte in dit pannetje. Dat heb ik zelf zo verzonnen, ik heb nooit nagevraagd of uitgezocht of het echt zo was. Dat maakt ook niet uit. Het pannetje is mij dierbaar.
Kijk hieronder weer een bordbeeld. Die konjac noodles (ja, zo kun je ze ook noemen) zijn zo wit dat ze op mijn bord helemaal wegvallen, maar ze zijn er dus wel hoor.
Doei!
