Hoi! Met een grote troep erwten bestormde ik bij thuiskomst de keuken. Natuurlijk wilde ik even snel wat koken zodat ik dwars tussen het koken en eten door nog wat fluit kon studeren en ik wilde ook dat het eten opwarmbaar was voor mijn later dan ik terugkerende echtgenoot en ik dacht ook alvast aan een eventuele blogpost over het gerecht dat ik samen met mijn opgejaagde ingrediënten zou opvoeren dus foto’s moesten ook gemaakt worden kortom opeens stond er een bord voor mijn neus vol eten en smaak. Oh, mijn bord bedoel ik. Mijn neus zat vol geur. Ja. Einde. Nee dat niet. Ik zal wat meer vertellen over de totstandkoming van deze jachtige voorstelling.
Allereerst draaide ik mijn bord een paar keer een kwartslag ter inspiratie. Hieronder ziet u het bord met erwtencurry op rechts voor de kijker. De zucchetti ziet u links.
De inspiratie bleef uit trouwens. Bovendien is het hierboven gebruikte woord ‘allereerst’ volkomen misplaatst. Maar het draaien van het bord leverde wel veel beeldmateriaal op. Misschien ziet u er nog mooie dingen in, a la Rorschach. Ik zie alleen een Teenage Mutant Ninja Turtle:
En een lief maar glibberig omaatje of zo iemand schattigs, met cashewslakken in haar slierterige haar:
Wél allereerst hakte ik een grote ui in snippers, tsjopte ik een teen knoflook in piepstukjes en verflinterde ik een dun reepje van een heel sterk vers rood pepertje (met pitjes). De erwtjes liet ik uitlekken in een vergiet.
De uitvoering kon beginnen. De bühne was heet en stond op het fornuis. Twee eetlepels olijfolie kwamen op en draaiden om elkaar heen in een vloeiende dialoog. Dat was de cue voor alle kruiden en specerijen om zich te mengen in de conversatie. Toen de keuken heerlijk dampte van het vurige spel kwamen de doperwtjes als dei ex machina de planken op rollen. De eerste akte werd afgesloten met een glas witte wijn en een bouillonblok, waarin alle acteurs een tijd lang borrelden tot een dronken hoogtepunt. Toen viel het doek. Het doek was van kokosmelk, alleen het dikke gedeelte daarvan dat in het blik naar beneden zakt als je het een nacht in de koelkast laat staan. Het podium werd op een laag pitje gezet. Pauze.
De courgette liet zich in de pauze verleiden tot het versnipperen van haar aandacht. Ik kan beter zeggen dat ze haar aandacht liet verslierten. De kaasrasp maakte spaghetti van haar. In de war wendde de courgette zich tot een clubje in repen gesneden artisjokkenharten. Die begrepen haar onbegrip over de kaasrasp en het toneelstuk dat zich tot aan de pauze had afgespeeld en namen haar mee naar het toilet om even de neuzen te poederen. De ontmoeting met een zeer hecht vriendinnenclubje van pindakaas, agavesiroop en appelazijn zorgde voor een frisse vriendschapsbasis. Terug in de theaterlounge voegden zich nog wat cashewnoten bij de dames en de salade was klaar voor de tweede akte.
Doek op. Gelijk de eindscène. Het strooien van peper en zout. Dat is ook wel eens verfrissend. Ik at er witbrood bij. Mijn man, die pas thuis kwam op het moment dat ik al weer weg ging, we konden elkaar nog net een kusje geven, at er couscous bij. Beide opties waren een geslaagde aanvulling op het spektakel.
Doei!
Ingrediënten voor twee toeschouwers:
– 1 grote pot doperwten (uitlekgewicht 445 gram)
– 1 grote ui
– 1 knoflookteen
– 1 stukje scherpe rode peper, vers
– 1 blik kokosmelk (400 gram)
– 1 blik artisjokkenharten
– 1 plantaardig bouillonblok
– 1 glas witte wijn
– veel vadouvan
– veel komijn
– veel kurkuma
– redelijk wat kardemom
– redelijk wat citroengras
– beetje kruidnagel
– peper en zout naar smaak
voor de salade:
– 1 courgette
– 1 blik artisjokkenharten
– 1 handvol ongezouten cashewnoten
voor de dressing:
– 2 eetlepels pindakaas
– 1 eetlepel agavesiroop
– 2 eetlepels appelazijn
– peper en zout naar smaak
voor erbij:
– wat (stok)brood en/of
– couscous
