Hoi! Soms moet je chips eten. Dus dan doe ik dat. Als iemand chips moet eten dan doe ik dat graag, voor wie dan ook. En gewoon kant en klare chips ook hè, zo’n zak uit de supermarkt. Doe ik gewoon joh, met alle genoegen, laat maar weten, I’m your man. Chips dus. Naturel zoals dat heet. Extra dikke met zonnebloemolie en zeezout. Ik heb ze voor iedereen die vandaag chips moet eten geïntegreerd in de tweepersoonsmaaltijd, de chips. Geïngrediënt: – 1 zak naturel chips, wel extra dikke met zeezout Ingrediënten voor twee bonenlapjes: – 150 gram kidneybonen – 100 gram flageoletbonen – 1 knoflookteen – 2 gedroogde chilipepertjes – 1 theelepeltje gedroogde rozemarijn – 1 theelepeltje zout – 2 grote eetlepels edelgistvlokken – zonnebloemolie om de lapjes in te bakken Ingrediënten voor de sla: – 1 gele paprika – 1 halve komkommer – 1 avocado – 2 grote trostomaten – 1 handvol groene olijven – citroensap – olijfolie – knoflookpoeder – peper – zout De bonen, de bonen, de bonen! De bonen die gaan samenwonen met hun cocomponenten knoflookteen, chilipepertjes, rozemarijn en zout. (Ik laat de edelgist nog maar even wachten.) Ik verbrijzel deze elementen met een staafmixer tot een bonengehakt.
Ik roer de edelgistvlokken erdoorheen, kneed en vorm er burgerachtige lapjes van. Kijk toch eens, net echt. Het worden zo wel echt slappe lapjes, je moet ze heel voorzichtig in een pan met hete zonnebloemolie leggen en voorzichtig omdraaien na een minuut of zes, zeven, zoiets. En dan nog blijven ze heel slap dus ik haal ze ook heeeeeel voorzichtig uit de pan straks. De smaak is fantastisch trouwens, dus ik zou er niets aan veranderen verder. Als ze steviger moeten kun je extra edelgist, of bloem of gekookte rijst of een andere versteviger toevoegen aan het mengsel. Paneren kan ook altijd. Maar ik laat ze vooral lekker zoals ze zijn op het vuur staan terwijl ik de sla maak.
Blijkbaar is het reepjesdag want onbewust en ongemerkt snijd ik bijna alles voor de sla in repen. Alleen de olijven niet, die snijd ik in de lengte doormidden. Dat strookt ook wel met al die repen. Alles bij elkaar in een saladeschaal gedonderd sprenkel ik er wat olijfolie en citroensap naar mijn eigen smaak overheen en bestrooi ik de boel met peper, zout en knoflookpoeder.
En dan het moment waarop ik de hele dag, wat zeg ik, de hele week al, ik heb al een week lang zin in chips en vergeet het iedere keer te kopen, maar het moment waarop ik al mijn hele leven wacht dus: ik strooi handenvol chips over de sla. Wát een croutons, de lekkerste ooit misschien wel. Nee, dat niet. Maar wel lekker en het voelt guilty en toch ook niet guilty, dit plezier. Handenvol is misschien wat overdreven trouwens, maar ik zet de chips die ik niet over de sla dwarrel op tafel in een mooie bak, ha, alles mag op! Lekker een zak chips leegeten in het kader van avondeten, ik ben d’r van!
Als verrassing nog een mooi plaatje van een verregend bos waar ik vanochtend doorheen fietste. Chips en bos. Wat wil je nog meer. Laat maar weten!
Doei!
