Hoi! Ik redde twee voorgebakken reeds met tomatensaus besmeurde pizzabodems uit het koelvak van de supermarkt. Dat leek me wel wat, pizza, na het bier-en-patattenweekend waar we uit kwamen gerold. Vet voer werkt verslavend. Gelukkig hoeft plantaardige pizza niet zo heel vet te wezen om toch skrunsj sjkrunsj sjmak sjmikkel lekker lekker vol voldoening naar binnen gewerkt te kunnen worden. Maar wel toch echt vet hoor, dit is zeker geen gerecht waarbij op de calorieën gelet wordt.
Deze maaltijdroddel begint met iets smeuïgs om het af te maken. Heb je het gehoord over die kokosolie? Dat die zo dik is? Dat hoorde ik de pizzabodems opgewonden fluisteren. Het kokosvet kletste toevallig net met de rucola over zijn verzadigde vet. Kokos Vet verzekerde het bladgroen ervan dat zijn vet alleen gebruikt wordt voor energievoorziening en niet voor vetopslag. Het amandelmeel waarschuwde de rucola op verontwaardige toon dat je ook van kokosolie, net als van alle andere vetten, toch niet te veel moet aanwenden. Klinkt logisch. De rest van de club haalde zijn schouders op en ging op in diepe gesprekken over de zin van het smaken. De complete club van smeuïgheid voor twee pizza’s was als volgt samengesteld:
– 35 gram rucola
– 2 eetlepels geurloze kokosolie
– 2 eetlepels amandelmeel
– 2 eetlepels edelgistvlokken
– 1 eetlepel ketchup
– 1 eetlepel mosterd
– knoflookpoeder naar eigen smaakzin
– cayennepeper zoveel je wil
– een luide snuffel nootmuskaat
Dit alles werd gemakkelijk tot een glad substantietje gepureerd met de staafmixer.
Twee pizza’s, twee smaakwerelden. Wat olijfolie gemengd met knoflookpoeder werd met een kwastje op de rand van een van de bodems aangebracht. Daarna raakte er wat komijn in de olie en dat geval crashte lallend en hikkend op de rand van de andere deegcirkel.
De bodem met de knoflookbeoliede rand werd aangekleed met uienringetjes, tomatenschijfjes, zwarte olijven en hoopjes van de helft van de net gestaafmixerde smeuïgheid.
De ananas en de champignonschijfjes spraken schande over de dronken komijn terwijl ze over de andere pizzabodem verdeeld werden. De reepjes zongedroogde tomaatjes raadden de twee roddelaars aan om zich wat minder met anderen en wat meer met hun eigen gebreken te bemoeien. Wat andere bevriende komijn sprong van vreugdevolle instemming in de overgebleven smeuïgheid en danste de smaak naar een ander palet. Bergjes bijna vervolmakende smeuïgheid gingen op de pizza. Bijna vervolmakend? Ja, er sprankelden ook nog flink wat sesamzaadjes overheen om de pizza volledig te perfectioneren.
Beide oogfeestrondeaus schoven in de op de allerheetste stand voorverwarmde oven. Zo’n tien a vijftien minuten hadden ze maar nodig voordat ze er heerlijk knapperig en geurend weer uit paradeerden.
Mijn man en ik namen van elke pizza een helft. De rucola die nog over was lieten we op de tomatenuienpizza neerdwarrelen.
Plantaardige pizza’s zijn het neusje van de zalm, paradoxaal genoeg. Ze hebben wel de bevrediging van een vette hap, maar voorzien niet in dat vieze gevoel van oververzadiging naderhand. Ik ben blij en mijn buikje is weer wat ronder!
Doei!
De pizzabodems en pizzabelegjes waar ik voor koos:
– 2 kant en klare op houtoven gebakken (ja ja het zal wel) pizzabodems uit het koelschap van een supermarkt, voorbesmeerd met tomatensaus, zonder dierlijke ingrediënten
– olijfolie
– knoflookpoeder
– komijn
– 2 trostomaten in schijfjes
– zwarte olijven
– 1 klein uitje in ringetjes
– schijfjes champignon
– 3 schijven ananas door de helft
– reepjes zongedroogde tomaatjes uit pot
– sesamzaadjes
