Hoi! Waarom ik een veganistische levensstijl heb aangenomen? Ja, dat wordt me wel eens gevraagd. Logisch. Mijn antwoord is: omdat ik te veel van het leven hou om het andere wezens te (laten) ontzeggen. Voor mij vat dat alles samen. In de negen maanden dat ik nu zo veganistisch mogelijk probeer te leven ben ik me gelukkiger en gezonder gaan voelen. Ik ben weliswaar een paar kilootjes aangekomen door het gesnaai dat voor mij blijkbaar hoort bij het zoeken naar balans in een veranderd eetpatroon maar het dierenleed dat ik bespaar door het knabbelen van al die nootjes, koekjes, taartjes, cakejes en zoutjes zonder dier maakt de extra kilo’s ruimschoots waard.
Een paar jaartjes geleden werd ik vegetariër. Ik verdiepte me meer en meer in de zuivelindustrie en schrok ervan. Kalfjes die direct na de geboorte gescheiden worden van hun moeder omdat wij hun moedermelk willen hebben, hanenkuikentjes net uit het ei die de shredder of gaskamer ingaan omdat ze ons geen eieren kunnen leveren. Ja maar ja, iedereen gebruikt zuivel dus zal het wel normaal zijn. Dieren zijn geen mensen. Dieren hebben geen bewustzijn. Dieren zijn er voor ons, mensen. NEEN. Optiefen nou, dacht ik luidkeels tegen mezelf. Jij gaat daar dus niet meer aan bijdragen. Ja, maar, sociaal moeilijk en uit eten dan, daar hou je toch zo van? En als je dan bij mensen wordt uitgenodigd voor een maaltijd? Moeilijk, moeilijk, moeilijk. PECH! Hou op te mekkeren en doe het juiste. Ik las een blogpost van Flora in the Garden, klik hier. Dat was het laatste zetje en ik ging vegan.
En dan ga je dus hard door allerlei fases heen. Van woede over de lelijkheid van het hele menselijke ras, woede over jezelf: waarom heb ik ruim 38 jaar met mijn ogen dicht over deze aardbol rond lopen fluiten? Diep van binnen kreeg ik militante bekeringsneigingen naar vrienden en familieleden toe. Die uitte ik niet trouwens. Ik ben er van overtuigd dat het goede voorbeeld geven en uitstralen dat je levenswijze bijdraagt aan en leidt tot geluk veel meer doet met mensen dan het doordrammen over voorbeelden van erbarmelijke levens- en sterfomstandigheden van dieren. Als mensen al geïnteresseerd zijn in dat soort beelden dan gaan ze zelf wel op onderzoek uit. En als ze niet geïnteresseerd zijn zullen ze dat zeker niet worden als ze er op negatieve wijze en belerende toon op gewezen worden.
Zoals dat hoort bij verandering van eetpatroon duurde het een tijdje voor mijn lichaam goed en wel gewend was aan een diervrij eetpatroon. (Ik slik af en toe extra vitamine B12.) In de supermarkt was ik in het begin veel langer bezig door het lezen van etiketten. Ook daar kwam wat woede en verdriet bij kijken: wat er allemaal wel niet voor leed in onze producten gestopt wordt zonder dat we ons daar bewust van (willen) zijn.
Alhoewel ik groot fan ben van de stripjes die Vegan Sidekick maakt (klik hier voor zijn website: KLIK), kan ik gelukkig zeggen dat ik de overwegend negatieve reacties op veganisme waar hij de spot mee drijft, niet heel veel tegenkom in mijn omgeving. Mensen zijn in het algemeen heel geïnteresseerd, respectvol en begripvol als het gesprek over veganisme gaat. En terecht, maar ik ben er ook dankbaar voor. En voor iedere persoon die mij vertelt dat ie één dag minder per week vlees gaat eten, of alleen nog in het weekend, of overgaat op biologisch vlees of zelfs op vegetarisme (Hoera!) voel ik liefde. Alle kleine beetjes en stapjes helpen. Aangezien ik er zelf zo lang over heb gedaan om me te realiseren wat vee- en zuivelindustrie echt inhoudt, kan ik niet van anderen verwachten dat ze binnen een vingerknip om te turnen zijn. En veroordelen kan ik niet. Dus ik omarm ieder klein stapje, ieder klein gebaar en ieder mugje dat niet is doodgeslagen om zijn gezoem. Dat mugje omarm ik wel heel voorzichtig natuurlijk.
Omdat ik zo van koken hou neem ik bij feestjes en etentjes vaak het voortouw door aan te bieden (een deel van) de maaltijd of hapjes te bereiden. Dan weet ik zeker dat ik genoeg en lekker te eten heb en ontstaat er geen ongemakkelijke situatie als er per ongeluk niets veganistisch blijkt te zijn. Volgende week verzorg ik de catering van het veertigjarige huwelijksfeestweekend van mijn ouders. Zo hebben mijn ouders nergens omkijken naar en kan ik bezig zijn met een van de dingen die ik het liefste doe. En ik kan weer een aantal familieleden laten ervaren hoe lekker, gevarieerd, gezond en verrassend veganistisch eten is natuurlijk. Ik heb wel een missie.
Doei!