Hoi! Net, na het ontbijt, keek mijn brein opeens recht in zo’n onbestemd zingevings-zwart gat. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar bij mij is dat er soms BAM! op slag, in eens. Vaak als ik moe en lui ben. Het gaat heel snel en ik trap er te vaak in. Eerst heb ik sterk het gevoel dat ik van alles en allerlei moois, goeds, gezonds en nuttigs wil doen om mijn eigen wereld een stukje minder onzinnig te doen lijken. Vervolgens weet ik niet waar en waarmee te beginnen en waarom en dan staat daar terstond het gat voor me klaar en laat ik alle opties als de zinlozigheden die ze op dat moment voor me zijn een voor een in dat zwarte gat draaikolken. Vervolgens ben ik chagrijnig. Strontchagrijnig.
Daar is het soms lastig uitkomen. Maar ik kan u verheugd mededelen dat het gelukt is hoor. Wat ik deed? Nou ja, op een gegeven moment tijdens zo’n eerstewereldproblematiekproces hak ik met een beetje mazzel een knoop door. “Als het leven geen zin heeft, dan maak ik maar zin” (vrij naar Gummbah). Dan ga ik ondanks mijn luie donderheid wat doen.
Voor het ontbijt had ik al even snel een soort walnotenolijventapenade in elkaar gestampt met behulp van de vijzel. Ik zal de ingrediƫnten zo nog even opnoemen. Mijn man, om de tuin geleid door het uiterlijk van de gevijzelde zwarte olijven, dacht dat er stukjes chocolade doorheen zaten.
Niet dus. Moet raar gesmaakt hebben, chocolade verwachten en olijven proeven. Maar zijn aanname bracht me wel op het idee om ook een zoet gevijzelte in elkaar te pulveren. Dus met mijn chagrijnige kop ben ik amandelen gaan tikken in de vijzel. Langzaam, in een vast ritme, stamp stamp tik tik stamp stamp tik tik zen stamp tik zen zen zen tik zen stamp zen zen zen zen zen zen zen. Hoort u? Het zwarte gat loste langzaam wervelend op in een steeds witter en fijner wordende amandelwolk. Nou ja wolk, de substantie had niet echt heel veel weg van een wolk, meer van een poederbrij, maar de taal wil ook wat.
Ik raad mezelf dus zeker aan vaker naar de vijzel te grijpen. Maf hoor, dat ik zo’n anderhalve maand en tig blogberichten geleden tussen de regels door nogal honend deed over mijn vijzel (lees maar na, hier) en nu mijn diepste wezen van kleur kan laten veranderen door precies datzelfde keukengerei. Zo zie je maar weer.
Ik zal het recept even afvertellen. Het leefde nog lang en gelukkig. Dat in ieder geval. Het had een vijzel immers. Goed, bij die hele flinke handvol amandelen die ik net dus zende gaan nog twee flinke theelepels kokosolie, twee flinke theelepels agavesiroop en een stevige snuf pittige speculaaskruiden. Had ik chocolade in vaste vorm in huis gehad dan had ik brokjes daarvan door het zensel gemengd (of door het mengsel gezend) en mijn echtgenoot gezegd dat het olijven waren natuurlijk. Maar gelukkig is me dat bespaard gebleven want ik heb een lichteverkoudheidhekel aan practical jokes. (Ja, met een lichte verkoudheid durf ik wel te vloeken, aan ergere ziektes waag ik me liever niet.) Cacaopoeder kun je er ook nog doorheen warrelen maar ik had bij het ontbijt al te veel chocoladevlokken bepeuzeld om nog enige geestdrift te voelen bij het idee van cacao door mijn zen. Dus dat. Makkelijk, niet? En zen dus. Humeur weer opgevijzeld.
Ingrediƫnten:
– 1 flinke handvol amandelen
– 2 flinke theelepels geurloze kokosolie
– 2 flinke theelepels agavesiroop
– 1 stevige snuf pittige speculaaskruiden (van chez djeenie)
Oh ja, die pre-zwarte-gat-tapenade was met:
– flinke handvol walnoten
– handvol zwarte olijven
– twee knoflookteentjes die uit een potje zongedroogde tomaten kwamen, die tomaten waren al wel op maar ik bewaar de olie altijd om in te bakken of door salades en broodsmeersels te doen
– scheut olie uit een potje waar zongedroogde tomaten hebben ingezeten
– cayennepeper
That’s it. Ik moet boodschappen doen vandaag, klopt.
Ik wens u allen een heerlijke, fijne, zinvolle, zenvolle, gelukkige dag toe!
Doei!